The Conjuring (احضار)
محصول 2013 آمریکا
ژانر : ترسناک – تریلر – بیوگرافی
مدت زمان : 112 دقیقه
کارگردان : جیمز وان
بازیگران : ورا فارمیگا – پاتریک ویلسون – لیلی تیلور
ترس نیز مانند غم ٬ شادی و هیجان جزء احساسات آدمی می باشد و نیز نیازمند ارضا شدن است. چیز های مختلفی باعث ایجاد ترس می شود اگه از اصلی ترین آنها می توان عدم آگاهی و یا حس تعلیق از چیزی ناشناخته را نام برد. بیشتر افراد برای ارضای خود به سینما رجوع می کنند و با دیدن فیلم های ترسناک به نیازهای درونی خودشان پاسخ می دهند.
شاید اگر در دو یا سه دهه قبل زندگی می کردیم دراکولا ها و خون آشام ها و موجودات غیر واقعی روشی خوب برای ترساندن مخاطب یود اما با پیشرفت جوامع بشری دیگر این موجودات وجهه ی خود را از دست دادند و مخاطبین نیازمند روش های جدیدتری برای ترسیدن بودند. یکی از روشهای جدید به کار گرفته شده در فیلم های ترسناک روش معلق نگه داشتن مخاطب در فضای فیلم و تزریق حس تعلیق به آن است که در جدید ترین فیلم جیمز وان کارگردان خلاق فیلم های Saw و Insidious به خوبی از آن استفاده می شود.
The Conjuring و یا ” احضار ” یکی از معدود فیلم های خوب ترسناکی است که در سالهای اخیر ساخته شده است و هیچ گاه در سراسر فیلم دست از سر مخاطبش بر نمی دارد و تا مرز جنون موجب ترشح آدرنالین می شود. قبل از پرداختن به داستان فیلم , چیزی که در همان ابتدا نظر تماشاگر را به خود جذب می کند واقعی بودن داستان آن است. شاید جذاب ترین المان فیلم همین باشد که با یک فیلم ترسناک آن هم با یک داستان واقعی طرف باشیم که همین کافیست تا نظر هر مخاطبی را به خود جلب می کند.
احضار دارای دو داستان جدا است که حدودا” در اواسط فیلم به یک نقطه اطلاق می شوند.داستان اصلی فیلم از آنجایی شروع می شود که یک خانواده پر جمعیت به یک خانه ی قدیمی نسبتا” بزرگ درست در دل جنگل کنار یک رودخانه زیبا نقل مکان می کنند بدون اینکه از سرگذشت صاحب قبلی خانه اطلاعی داشته باشند و در طول فیلممتوجه اتفاقات عجیبی در خانه می شوند.مادر خانواده وقتی اوضاع را وخیم می بیند به دو متخصص ماوراء الطبیعه رجوع کرده و درخواست کمک از آنها می کند. شاید در ابتدا داستان کمی کلیشه ای به نظر بیاید اما درست پرداختن به کلیشه ها می تواند موجب خلق ایده های جدید شود.
داستان فیلم در دهه ی هفتاد میلادی رخ می دهد. فیلم نیز به طور کامل تداعی کننده ی همان سالها بدون هیچ کم و کاستی ای است. در نحوه ی لباس پوشیدن و تیپ و آرایش طاهری و یا حتی آهنگ های استفاده شده در فیلم وسواس زیادی به کار برده شده است. بازیِ بازیگران هم از همه نظر عالیست. از کوچکترین دختر خانواده گرفته تا نقش اول همه از عهده نقش شان بر آمده اند و حس همزاد پنداریِ قوی ای در بیننده ایجاد می کنند.
سکانس های ترسناک فیلم همه خوب از آب در آمده اند. از مهم ترین سکانس ها می توان چرخیدن سر عروسک , بسته شدن و باز شدن در ها در تاریکی , احضار شدن ناگهانی ارواح در مواقعی که کاراکتر فیلم تنهاست , ظاهر شدن ارواح در آینه ی صفحه موزیکال , کشیده شدن پای دختر در خواب و… که در سکانسِ افتادن مادر خانواده در زیرزمین به اوج خود می رسد. استفاده هوشمندانه دوربین روی دست که به عنوان سوم شخص نقش راوی را بازی می کند از المان های مثبت فیلم می باشد
البته احضارخالی از اشکال هم نیست , پایان بندی ضعیف و آماتور گونه ی فیلم و یا تقلید صد در صدی بعضی صحنه ها از فیلم های جن گیر و چایلد پلی و همچنین نقش مستقیم ایدئولوژیکی و دینی در دور ماندن از اجنه , همه به نحوی باعث آسیب به بدنه ی فیلم شده است که البته فیلم آنقدر نکات مثبت دارد می توان از این ایرادات قلیل چشم پوشی کرد.
پوستر فیلم نیز حتی حرفهایی برای گفتن دارد. وقتیی برای اولین بار در یک نگاه سطحی پوستر را می نگریم متوجه چیز خاصی جز پوستر یک کلبه قدیمی کنار جنگل و آویز طنابِ دار از درخت نمی شویم اما با کمی کنکاش متوجه می شویم سایه ی زیر طنابِ دار در پایه ی درخت علاوه بر سایه ی طناب , سایه ی پایین تنه ی یک انسان آویخته شده از طناب دار را تشکیل داده است.
احضار ساخته شده تا به تمام کارگردان های فیلم های ترسناک جدید و یا همان اسلشری یاد دهد می توان بدون استفاده از خونریزی های کاذب و بیرون ریختن دل و روده انسان ها و استفاده از موجودات غیر واقعی , فیلم ترسناک خوب ساخت که تا ماه ها کابوس شبانه هر بیننده ای بشود. اصطلاحا” احضار از آن دسته فیلم هایی است که شاید در هر دهه بتوان به تعداد انگشتان یک دست پیدا کرد. در آخر اگر می خواهید معنای واقعی ترس را تجربه کنید در ساعات پایانی شب و تا حد امکان به صورت تنها این فیلم را مشاهده کنید.
امتیاز من به فیلم : 9 از 10
IMDB : 7.6
پـانـتـومـیـم 